Yok yok ne umut hissedilir oldu bazı gözlerden,
Ne de görebilmek mümkün farklılığın ardındaki saf parıltıyı.
Kişiler dağılmış beyin boşluğuma(evet) yıldızlar kadar.
Hepsi aynı anda yanardı gecenin fenerlerinin, o gözlerin birkaç çifti hariç.
Şimdi onlarda mat.
Böyle olunca beklemek,
zulüm geliyor insana.
Yalnızlık ve yorgunluk, dolanıyor saçlarıma, tatlı esintisinde umudun...
Yinede kaldırıyor bu yel beni yerimden,
Rahatsızlık verici, göz yaşartıcı olup, harekete mümkün kılıyor yetmiş üç buçuk kiloluk yığını.
Bir umut avare sokaklarda, dolmuşta kalan son ağıtlarda, "dönüp bakasın"ı bekliyorum.
Tüm bu fırtına bunun için...
Aslında iş, yeni bir merhabaya muhtaç dört odacıklı yegane evim.
17.aralık.2013.salı.saat.03.24
rönesansöncesiçalansonşarkıeşliğinde
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder